آینه

آینه 

 زن ها را خوب می فهمد

که تمام غربت شان را

پشت رژ قرمز

خط چشم نازک 

و لاک های رنگارنگ شان 

پنهان می کنند

هر صبح 

نقاب بی تفاوتی می زنند

به روی دلی که

آشوب و در هم است

و لبخند

مهمان ناخوانده ی 

بیقراری های هر روز آنهاست