چراغ های خاموش

فک کنم غیبتهام تبدیل به غیبت کبری شده از طرفی هم اونقدر فضاهای مجازی زیاد شده که یه کمی کار رو سخت کرده ...

حالا که باز اومدم اینجا و به مطالب نگاهی انداختم راستش اتفاقی اومدم اینجا چون وقتی داشتم از تاکسی پیاده می شدم چیزی که نظرم رو جلب کرد که ماشین سفید شماره ۷۷ که از کنارم رد شد انتهای خیابون دور زد و یه نگاه به ساختمان های سمت چپش انداخت می دونستم کیه و از اینکه حالا اتفاقی یا امشب از این طرف اومده یا کار هر شبش بوده  شوک شدم ولی خوب امیدوارم روزهای خوبی رو بگذرونه ... منم شرایط خوب و بد زندگی و یکسال اخیر رو پشت سر گذاشتم الان خدا رو بابت خیلی چیزها شکر می کنم بابت امروز که تونستم راه برم هر چند با درد .... این یکسال گذشته کلی ماجرا توش بود ولی گذشت سخت یا اسون الان از تنهایی خودم راضی ام از اینکه دغدغه ای ندارم منم و کارم و خونه و خونه و کتاب و گاهی درد و اینستا saaranee